Ciri-ciri penting sistem Westminster termasuk yang berikut, walaupun bukan semua aspek-aspek berikut telah dikekalkan dalam setiap sistem asal Westminster:[1]

• seorang Raja atau Ketua negara yang merupakan pemegang nominal atau teoretikal kuasa eksekutif, dan memegang pelbagai kuasa simpanan, tetapi tugasnya setiap hari terdiri terutamanya daripada melaksanakan fungsinya istiadat. Contoh-contoh termasuk raja British, presiden-presiden kebanyakan negara dan gabenor negeri/wilayah dalam sistem persekutuan. Pengecualian kepada ini adalah Ireland dan Israel, yang presiden ialah de jure dan de facto istiadat, dan Presiden Israel tidak mempunyai kuasa simpanan sekalipun.
• seorang ketua kerajaan (atau ketua eksekutif), dikenali sebagai perdana menteri (PM), premier atau menteri pertama, yang secara rasmi dilantik oleh ketua negara. Dalam amalan biasa, ketua kerajaan biasanya daripada dilantik daripada parti terbesar dalam parlimen.
• sebuah cabang eksekutif de facto biasanya diperbuat dari ahli-ahli badan perundangan dengan ahli-ahli lebih berpengalaman berada dalam sebuah kabinet yang dipimpin oleh ketua kerajaan; ahli-ahli seperti itu diketuai oleh ketua kerajaan; ahli-ahli tersebut menjalankan kuasa eksekutif bagi pihak kuasa eksekutif nominal atau teori.
• perkhidmatan awam bebas berkecuali yang menasihati pada, dan melaksana keputusan menteri-menteri. Kakitangan awam memegang jawatan tetap dan boleh menjangkakan proses pemilihan berasaskan merit dan kesinambungan pekerjaan apabila kerajaan menukar.[2]
• pembangkang parlimen (sebuah sistem pelbagai-parti);
• sebuah badan perundangan pilihan, biasanya dwidewan, di mana sekurang-kurangnya satu dewan dipilih, walaupun sistem dewan tunggal juga wujud; ahli-ahli legislatif biasanya dipilih oleh rakyat melalui pemenang undi terbanyak (bertentangan dengan perwakilan seimbang seluruh negara). (Pengecualian kepada ini ialah New Zealand, yang berubah pada tahun 1993 untuk menggunakan perwakilan berkadar ahli campuran; Israel, yang selama ini menggunakan di seluruh negara perwakilan berkadar; dan Australia, yang menggunakan pengundian keutamaan.
• sebuah Dewan Rakyat parlimen dengan kebolehan untuk memecat sebuah kerajaan daripada jawatan dengan "menahan (atau menghalang) Bekalan" (menolak suatu belanjawan), meluluskan suatu usul tidak percaya, atau menewaskan suatu usul kepercayaan. Sistem Westminster membenarkan sebuah kerajaan untuk ditewaskan, atau dipaksa untuk memasuki suatu pilihanraya umum.
• sebuah parlimen yang dapat dibubarkan dan pilihanraya dapat dipanggil pada bila-bila masa.
• hak istimewa parlimen, yang membenarkan Badan Perundangan untuk membincang mana-mana isu dianggap berkaitan, tanpa ketakutan akibat daripada kenyataan fitnah atau rekod mengenainya.
• minit mesyuarat, sering dikenali sebagai Hansard, termasuk keupayaan untuk badan perundangan membatalkan perbincangan dari minit tersebut.
• Keupayaan mahkamah untuk menangani perbuatan berdiam diri atau kekaburan dalam undang-undang berkanun parlimen melalui common law. Satu lagi sistem prinsip undang-undang selari juga wujud dikenali sebagai ekuiti walaupun kebanyakannya telah digabungkan dengan common law atau termaktub dalam undang-undang berkanun. Pengecualian kepada ini ialah India, Quebec di Kanada, dan Scotland di UK antara lain yang mencampur common law dengan sistem undang-undang lain.

Kebanyakan tatacara sistem sistem Westminster berasal daripada konvensyen, amalan dan duluan Parlimen United Kingdom, yang sebahagian diketahui sebagai Perlembangaan United Kingdom. Tidak seperti perlembagaan British yang tidak ditulis, kebanyakan negara yang menggunakan sistem Westminster telah mengekodkan sistem dalam suatu perlembagaan yang ditulis.

Meskipun, konvensyen yang tidak dikodkan, amalan dan duluan bersambung untuk memainkan peranan penting dalam kebanyakan negara, disebabkan banyak perlembagaan tidak menetapkan unsur-unsur tatacara penting: contohnya, sesetengah perlembagaan lebih lama menggunakan sistem Westminster tidak menjelaskan kewujudan kabinet dan/atau perdana menteri, kerana pegawai-pegawai ini telah diambil kesempatan oleh pengarang-pengarang perlembagaan ini.

Kadang-kadang konvensyen ini, kuasa simpanan, dan pengaruh lain bertembung semasa krisis dan pada masa-masa munculnya kelemahan aspek tidak bertulis sistem Westminster, serta kekuatan keanjalan sistem Westminster, sedang diuji. Sebagai contoh, dalam krisis perlembagaan Australia 1975 Gabenor Jeneral Australia, Sir John Kerr, dipecat Perdana Menteri Gough Whitlam atas kuasa simpanan sendiri dan menggantikannya dengan pemimpin pembangkang Malcolm Fraser.